Een gesprek met Stijn Seys
Geboren in een familie van schrijnwerkers, was Stijn Seys aanvankelijk voorbestemd om in de wereld van hout en vakmanschap te blijven. Maar hij vond zijn ware passie in de kunstfotografie. Vandaag combineert hij zijn ambachtelijke roots met artistieke innovatie, waaronder experimenten met AI. Hoe verenigt hij deze verscheiden kennisgebieden, en wat drijft hem als kunstenaar? Een gesprek over traditie, vernieuwing en betekenisvolle kunst.
Je hebt een achtergrond als schrijnwerker. Hoe ben je uiteindelijk in de kunstfotografie terechtgekomen?
Mijn familie zat in de schrijnwerkerij: mijn nonkel had een interieurzaak en mijn vader plaatste parketvloeren. Hoewel ik dat vak met de paplepel ingegoten kreeg, voelde ik dat er iets ontbrak. Tot ik de kunstboeken van men vader ontdekte en er een nieuwe wereld voor me open ging. Een wereld waarin ik begrepen werd. Vanaf dat moment heb ik het nooit meer losgelaten. Ik begon mijn eigen beeldwereld te creëren en raakte geïnteresseerd in fotografie. Fotografie bood me de mogelijkheid om emoties en ideeën te uiten die woorden niet kunnen vangen.
Zijn er nog manieren waarop je je ambachtelijke kennis integreert in je artistieke werk?
Absoluut. Mijn ambachtelijke achtergrond komt terug in de keuze van materialen, zoals de ondergrond en papiersoorten, en in de zorgvuldige afwerking van elk werk. Ook de inlijsting speelt een grote rol; ik zie het als een essentieel onderdeel van hoe mijn werk gepresenteerd en ervaren wordt. Alles wat ik maak, doorloopt een volledig en weloverwogen proces. Die aandacht voor detail en vakmanschap zit diep in mijn manier van werken.
Tegenwoordig bouw je je werk ook op met behulp van AI-gegenereerde beelden, zoals voor het affichewerk van Innig: The Pool. Wat spreekt je zo aan in deze technologie?
Voor het merendeel van de schilderijen in deze expo gebruikte ik mijn archief van foto’s als “voorstudies”. Ik raak echter nieuwsgierig naar de mogelijkheden van AI. In plaats van enkel antwoorden te zoeken, vind ik het interessant om het medium zelf in vraag te stellen. Het boeit me ook om iets dat door AI is gegenereerd te combineren met oude technieken, zoals olieverf, die een historische lading met zich meedragen. Ik heb nog nooit iets vlakweg uit AI gebruikt; voor het werk The Pool heb ik bijvoorbeeld de figuren bedacht met behulp van AI.
In de 19e eeuw zorgde de opkomst van fotografie voor een omslag richting de abstracte kunst. Zie jij een vergelijkbare verschuiving plaatsvinden in de kunstwereld door de opkomst van AI?
Ik zie het eigenlijk anders. Sommigen denken dat AI het creëren makkelijker maakt, maar naar mijn mening is juist het tegenovergestelde waar. Het stelt hogere eisen aan kunstenaars om betekenisvolle werken te maken.
Denk je dat AI de rol van de kunstenaar fundamenteel verandert, of blijft kunst uiteindelijk een diep menselijke uiting, ongeacht de technologie?
Ik geloof dat AI zeker kan stimuleren, maar dat het menselijke brein veel complexer is. Vaak is het juist het proces van de kunstenaar en de persoonlijke werkwijzen die zijn werk uitzonderlijk maken. Het idee dat AI plots het perfecte beeld of schilderij zou kunnen creëren, vind ik eigenlijk weinig zinvol. Want wat moet je daarmee?
In een documentaire die ik onlangs zag stelde men de vraag: "Zou je moeten kiezen om geopereerd te worden door een machine die foutloos werkt of een dokter die misschien al iets te lang wakker is, voor wie zou je kiezen?” Gevolgd door de vraag “En waarvoor moedig je je kind dan aan om te studeren?” Het zette me aan het denken dat het aanleren van een ambacht in de toekomst wellicht nog meer aan belang zal winnen, hoe kijk jij hier tegenaan?
Ambachtelijke kennis en ervaring zullen zeker steeds waardevoller worden. Een goede loodgieter bijvoorbeeld, iemand met vakmanschap en ervaring, is onvervangbaar. Tegelijkertijd merk je dat er veel onzekerheid heerst rondom technologie, en dat men, haast paradoxaal, antwoorden op die onzekerheid zoekt in diezelfde technologie. Die ambiguïteit vind ik bijzonder boeiend. Als kunstenaar reageer je op de wereld om je heen door er zaken aan toe te voegen of erover te reflecteren. Je kunt er niet echt tegen vechten; het is wat de toekomst met zich meebrengt.
Wat hoop je dat mensen ervaren, voelen of meenemen als ze jouw werk zien?
Men werk maak in eerste instantie intuïtief voor mezelf, maar zodra het geëxposeerd is, kan de kijker er zijn eigen betekenis aan geven. Ik hoop dat mijn werk mensen doet stilstaan en hen aanzet om in zichzelf te graven, bijvoorbeeld door een aha-moment te ervaren dat ze niet kunnen vastpakken. Voor mij maakt die ambiguïteit een werk interessant, doordat het niet direct te plaatsen is en men ernaar moet zoeken. We worden dagelijks gebombardeerd met duizenden beelden. Ik begin vaak met een beeld die ik ensceneer, en bouw dit beeld verder op door elementen toe te voegen of weg te laten. Zo ben ik er voortdurend mee in gesprek. Het is iets wat tegenwoordig maar weinig mensen doen: echt stilstaan bij iets.
Comments